Παρακάτω παρατίθενται κάποιες απόψεις των μαθητών του σχολείου μας για το Ρατσισμό, ένα θέμα που ειδικά στις μέρες μας είναι απόλυτα επίκαιρο.
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ
[?] Τα θύματα του ρατσισμού ανήκουν κατά κανόνα στα κατώτερα και πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, όμως, ρατσισμό μπορεί να δεχθεί ο οποιοσδήποτε σε κάποια στιγμή της ζωής του.
Παρόλα αυτά, αυτοί που δέχονται κυρίως ρατσισμό είναι: αλλοδαποί, μετανάστες και αλλόθρησκοι, άνθρωποι, δηλαδή, που διαφέρουν ως προς την καταγωγή και την πίστη τους, άτομα με ειδικές ανάγκες, όπως με νοητικά προβλήματα, δυσκολία κίνησης, μειωμένη όραση, ακοή κτλ., καθώς και άνθρωποι οι οποίοι είναι φτωχοί, άστεγοι και άνεργοι. Επίσης, ρατσισμό υπομένουν σε ορισμένες περιπτώσεις και γυναίκες στην αγορά εργασίας, ιδιαίτερα , όταν επιλέγουν ανδροκρατούμενα επαγγέλματα, π.χ. μηχανικός αυτοκινήτων, οικοδόμος, εργάτης, πιλότος καθώς και οι ομοφυλόφιλοι, οι πρώην κρατούμενοι, οι ναρκομανείς και οι φορείς του AIDS.
Τα θύματα του ρατσισμού απομονώνονται από την οικογένεια, τους φίλους και τους γνωστούς τους, ταπεινώνονται, σε πολλές περιπτώσεις, κοινωνικά, γίνονται επιθετικά, αντικοινωνικά και αποκτούν αίσθημα κατωτερότητας. Έτσι, πολλοί, αντί να αποζητήσουν επαγγελματική υποστήριξη, στρέφονται στα ναρκωτικά και την υπερκατανάλωση αλκοολούχων ποτών, προσπαθώντας να « θάψουν» βαθιά μέσα τους την άσχημη αυτή εμπειρία που βιώνουν. Τα άτομα αυτά χάνουν την κοινωνική τους θέση, περιφρονούνται και ζούνε στο περιθώριο της κοινωνίας.
Από τον ρατσισμό και ό,τι μπορεί αυτός να συνεπάγεται επηρεάζεται αρνητικά η κοινωνία και κατ? επέκταση ολόκληρος ο πολιτισμός μας. Εξαιτίας της ρατσιστικής σκέψης, υπονομεύεται η δημοκρατική λειτουργία των θεσμών ενός κράτους από τις διακρίσεις που εμφανίζονται και την αδικία που κυριαρχεί και καταργούνται τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Ο φόβος που δημιουργεί ο ρατσισμός παρεμποδίζει τα άτομα να συνεργαστούν όλα μαζί. Έτσι, λοιπόν, στερεί στην ουσία από τους λαούς την ευκαιρία να αναπτύξουν και να εξελίξουν πολιτισμό. Οι εκδηλώσεις βίας εκ μέρους των ρατσιστών είναι ένα ακόμα σημαντικό πρόβλημα που κάθε κοινωνία πρέπει δυστυχώς να αντιμετωπίσει. Ως αποτέλεσμα της ρατσιστικής συμπεριφοράς, εντατικοποιούνται και άλλα κοινωνικά προβλήματα, όπως είναι η αύξηση της βίας, της εγκληματικότητας και η μη παροχή ίσων ευκαιριών σε όλους.
Το να βρει κανείς αποτελεσματικές λύσεις εναντίον του ρατσισμού δεν είναι, φυσικά, σε καμία περίπτωση εύκολο. Ακόμα και αν βρεθούν τέτοιες λύσεις, το πιθανότερο είναι ότι θα πάρει δεκαετίες, αν όχι περισσότερο, για να εφαρμοστούν και να εξαλειφθεί ένα μέρος του ρατσισμού, αν γίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Βέβαια, η απάντηση είναι απλή :ο ρατσισμός μπορεί να αντιμετωπιστεί, μπορεί να ελαττωθεί, αρκεί όλοι μας να το θελήσουμε πραγματικά. Αρκεί όλοι μας, ο κάθε ένας από εμάς, να προσπαθήσει όσο πιο σκληρά μπορεί, να θυσιάσει αυτά στα οποία έχει συνηθίσει, να βγει από την βολή του, να αλλάξει νοοτροπία, τρόπο ζωής και σκέψης. Μόνο τότε μπορούμε να ελπίζουμε? Όμως ,είμαστε πραγματικά διατεθειμένοι να κάνουμε κάτι τέτοιο;
Επώνυμο: Ντούνης
Όνομα: Δημήτρης
Τμήμα: Γ?3
Ρατσισμός : Κοινωνικό Ζήτημα
Είναι γνωστό ότι στις μέρες μας η ελληνική κοινωνία βιώνει ένα από τα συνηθέστερα κοινωνικά προβλήματα, τον ρατσισμό, ο οποίος παρουσιάζεται με πάμπολλες εκφάνσεις. Όμως ουδεμία μορφή φαίνεται να μην είναι πιο διαδεδομένη, από αυτήν της εθνικής προέλευσης.
Αρχικά, είναι δεδομένο ότι η ακμή του ρατσισμού της τελευταίες δεκαετίες δεν είναι τυχαία, αλλά οφείλεται κυρίως στην μαζικότερη λαθρομεταναστευτική εισβολή, που έχει συναντήσει ποτέ η Ελλάδα στην μακροχρόνια ιστορία της. Διότι η αδιαφορία και η υποτίμηση του προβλήματος από τις ελληνικές αρχές, έχουν επιτρέψει σε οργανωμένες ρατσιστικές ομάδες να αποκαταστήσουν το κράτος και να συμπεριφέρονται σαν ένοπλα σώματα ασφαλείας, προκειμένου να αποκτήσουν λαϊκή απήχηση. Και δυστυχώς, παρατηρείται η επιτυχία τους, διότι επικροτούνται από τους γηγενείς, οι οποίοι μυούνται στις ρατσιστικές πρακτικές, διότι αισθάνονται ότι έχουν γίνει ξένοι στην ίδια τους την χώρα. Κι αυτό εκδηλώνεται έμπρακτα ιδιαίτερα στον σχολικό χώρο. Διότι τα παιδιά επηρεαζόμενα από αυτήν την διάχυτη ατμόσφαιρα της νόσου του ρατσισμού, αποξενώνουν τα αλλοδαπά , ενώ τους ασκούν τόσο ψυχολογική όσο και σωματική βία, πιστεύοντας ότι επειδή έχουν διαφορετικό χρώμα και γλώσσα, μπορούν να τους βλάψουν.
Ωστόσο, η κοινωνία ευρύτερα εκφράζει ρατσιστικά πρότυπα, διότι δυσαρεστείται με την ορισμένες φορές πλειοψηφία των αλλοδαπών, αλλά και την σκόπιμη συγκάλυψη τους από τις ταρτούφικες ανθρωπιστικές οργανώσεις. Καθώς, οι συγκεκριμένες δεν διστάζουν μέχρι και να απαξιώσουν τις εθνικές αξίες και θεσμούς, προκειμένου να επιτελέσουν την διεθνιστική πολιτική τους υστεροβουλία. Έτσι, με αυτές τις τοποθετήσεις, επιτείνεται ο ρατσισμός, διότι οι αυτόχθονες καρτερούν με την περιθωριοποίησή τους και με την υπονόμευση της ίδιας τους της χώρας, που τους παρακινεί να ενεργούν ρατσιστικά. Οι ίδιοι ,όμως, δεν αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα δεν είναι οι δύστυχοι και δύσμοιροι ξένοι , αλλά η ηγεσία, που οφείλει να ασκήσει σοβαρή μεταναστευτική πολιτική, αλλιώς είναι ενδεχόμενο, μέχρι και εκείνοι, που αυτοαποκαλούνταν ?αντιρατσιστές?, να μετατραπούν σε φανατικούς ρατσιστές, όταν θα δουν την ίδια τους την περιουσία τους να καταπατάται και τα δικαιώματά τους να κονιορτοποιούνται, για να ισοσκελιστούν με των ξενόφερτων.
Εν τέλει, μπορεί να συνειδητοποιούμε ότι ο ρατσισμός υφίσταται, αλλά δεν μπορούμε να παραμείνουμε ανενεργοί, την ίδια στιγμή που κινδυνεύουμε με την πολιτική του εγκατάσταση. Γι' αυτό η απάντηση στον ρατσισμό δεν μπορεί να είναι η αφομοίωση των ξένων, σε μία τόσο μικρή και προβληματική χώρα που ούτε τα παιδιά της δεν μπορεί να θρέψει, αλλά ο επαναπατρισμός τους, ώστε να επανέλθει η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός με τους συνανθρώπους μας.
Πέτρος Νικολού Γ'3
Το φαινόμενο του ρατσισμού, αν και τα τελευταία χρόνια εξαλείφεται, υπάρχει και περνάει από γενιά σε γενιά δημιουργώντας προβλήματα. Όταν, ιδιαίτερα συμβαίνει στο σχολικό περιβάλλον, τα πράγματα είναι χειρότερα. Τα παιδιά θεωρούνται οι σκληρότεροι κριτές, καθώς λένε ευθέως αυτό που πιστεύουν. Όμως αυτό που πιστεύουν τους το πέρασαν" οι γονείς και η κοινωνία. Έτσι συχνά τα παιδιά από ξένες χώρες, αυτά που έχουν νοητική στέρηση ή κινητικά προβλήματα, αυτά που έχουν ιδιόμορφη εμφάνιση ή κακές επιδόσεις στο σχολείο απομονώνονται από τα υπόλοιπα παιδιά και μάλιστα πέφτουν θύματα λεκτικής ή σωματικής βίας. Και για όλα αυτά φταίμε εμείς. Εμείς που τους περνάμε τέτοιες ιδέες άδικες και χωρίς βάση.Ο ρατσισμός μπορεί και πρέπει να εξαλειφθεί. Αρχίζοντας από τους ίδιους μας τους εαυτούς και προχωρώντας στους εκπαιδευτικούς οι όποιοι πρέπει να δώσουν τη δική τους μάχη, καθώς από αυτούς εξαρτάται με τι ιδέες θα γαλουχηθεί η νέα γενιά. Ο καθένας μας πρέπει να αναρωτηθεί αν πράγματι υπάρχει λόγος να είναι ρατσιστής. Ας μπούμε στη θέση του άλλου και ας καταλάβουμε πώς νιώθει
Μιχάλη Ελένη, τμήμα Γ3
