Ο επισκέπτης του Μεσογείτικου καμαρόσπιτου αφού περάσει από τη μεγάλη ξύλινη αυλόπορτα βρίσκεται σε μια κλειστή αυλή. Η αυλή ήταν απαραίτητος χώρος κάθε παλιού σπιτιού καθώς όλοι οι χώροι που το αποτελούσαν ήταν χτισμένοι γύρω απ? αυτήν. Το οίκημα διέθετε όλους τους απαραίτητους χώρους για τη ζωή και την εργασία της εποχής δηλ.
- το στάβλο με παχνιά για τα ζώα, ακριβώς δίπλα την αποθήκη του σανού,
- το πατητήρι σταφυλιών και το «πουρλάκι» που είναι ο χώρος που έπεφτε ο μούστος,
- το «μεγάλο σπίτι» δηλ. ένα μεγάλο δωμάτιο με καμάρα που ήταν και ο μοναδικός χώρος για την οικογένεια που έπαιζε το ρόλο του υπνοδωματίου, της σάλας και της τραπεζαρίας,
- το μαγειριό,
- το κελάρι
- και τέλος σε ξεχωριστή, περίοπτη θέση ο «Πύργος» που είναι υπερυψωμένο δωμάτιο πάνω από το υπόγειο, με μικρή βεραντούλα με κάγκελο που χρησίμευε για υπνοδωμάτιο του νιόπαντρου ζευγαριού (αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος για τον οποίο χτιζόταν). «Ο πύργος βλέπει και βλέπεται», έλεγαν καθώς μπορούσε να χρησιμεύει σαν «παρατηρητήριο» αλλά ήταν και το εξέχον μέρος του σπιτιού που φαίνονταν ιδιαίτερα από το δρόμο και έδειχνε την οικονομική ευχέρεια του ιδιοκτήτη.
Ο χαρακτηρισμός «κ
αμαρόσπιτο» οφείλεται στη μεγάλη καμάρα που χτίζονταν στο μέσο του «μεγάλου σπιτιού» για να στηρίζει τη στέγη, αφού παλαιότερα δεν υπήρχαν ούτε τα δομικά υλικά, ούτε οι μέθοδοι στήριξης των κτηρίων, που υπάρχουν σήμερα.
