(Ομιλία που εκφωνήθηκε στην επίσημη δοξολογία, που έγινε στον Ι. Ναό Αναλήψεως του Κυρίου, την 28η Οκτωβρίου 2010, από τον καθηγητή του σχολείου μας κ. Γεωργάκη Νικόλαο)
ΣΕΒΑΣΤΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ,
ΚΥΡΙΕ ΔΗΜΑΡΧΕ,
ΚΥΡΙΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ της νομαρχιακής και τοπικής αυτοδιοίκησης των στρατιωτικών και αστυνομικών αρχών,
ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ
Σήμερα 28 Οκτωβρίου, γιορτάζουμε την εβδομηκοστή επέτειο του θρυλικού ΟΧΙ που αντέταξε ο λαός μας στη φασιστική πρόκληση. Σήμερα θυμόμαστε όσους έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά της πατρίδας, θυμόμαστε όλους τους πατριώτες που μας έκαναν περήφανους ως έθνος. Τιμάμε τους αγωνιστές του 40 και υποσχόμαστε ότι θα ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους -αν χρειαστεί- σε κρίσιμες για τη χώρα μας ώρες.
Τιμάμε τους ήρωες μας και σκύβουμε απλά στη θυσία τους για να αντλήσουμε απ' αυτή οποιοδήποτε προβληματισμό και ερέθισμα αποβεί χρήσιμο για τη δική μας ζωή, για το δικό μας αγώνα που καθημερινά συνεχίζεται.
Η ιστορία δεν είναι παρά ένας ατελείωτος διάλογος ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν. Εμείς έχουμε την τύχη οι ρίζες μας να είναι απλωμένες σ' ένα παρελθόν μοναδικό στον κόσμο. Αν για κάθε λαό η σχέση του με τα περασμένα έχει εξαιρετική σημασία, για τον Ελληνικό λαό έχει πολύ μεγαλύτερη. Είναι υποχρέωση του κάθε Έλληνα να ανατρέξει στο παρελθόν και να αντλήσει γνώση και σοφία για το μέλλον.
Τούτη η υποχρέωση μας θυμίζει την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933 όπου αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τις τύχες του κόσμου.
Μας οδηγεί στις κατακτητικές διαθέσεις του δικτάτορα Μουσολίνι που δεν μπορούσε να δεχθεί για την Ιταλία το δεύτερο ρόλο στην κατάκτηση του κόσμου. Ήθελε να παρουσιάσει κι αυτός ανάλογες επιτυχίες, στο αυριανό τραπέζι των αξονικών διαπραγματεύσεων για το μοίρασμα του κόσμου.
Μας θυμίζει τη δικτατορία του Μεταξά που είχε επιβληθεί στις 4 Αυγούστου του '36 με αποτέλεσμα στις κρίσιμες για τη χώρα μας ώρες του 40 ο λαός μας να είναι διχασμένος.
Μας οδηγεί στην 3η πρωινή της 28ης Οκτωβρίου του 1940 που ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα ξύπνησε το Μεταξά και του έδωσε τελεσίγραφο σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα θάπρεπε να επιτρέπει στους Ιταλούς να εγκατασταθούν στρατιωτικά στη χώρα μας, διαφορετικά το λόγο θα είχαν τα όπλα.
Τέλος τούτη η υποχρέωση μας πηγαίνει πάνω στα ηρωικά βουνά της Πίνδου για τον υπέρ πίστεως και ελευθερίας αγώνα . Ο αδάμαστος ελληνικός λαός με την κήρυξη του πολέμου ξεχύθηκε στους δρόμους διαδηλώνοντας το μίσος του για τους επίδοξους κατακτητές και την απόφασή του για αγώνα μέχρι θανάτου. Αψηφώντας τους Ιταλικούς βομβαρδισμούς πλημμύρισε τους δρόμους τραγουδώντας και δίνοντας τη δική του απάντηση στην πρόκληση, το δικό του μυριόστομο ΟΧΙ.
Η συμφιλίωση επήλθε ακαριαία, ο διχασμός παραμερίστηκε, οι επίστρατοι παρουσιάζονταν στις μονάδες κατάταξης, ντύνονταν κι αναχωρούσαν για το μέτωπο. Οι δυσκολίες απίστευτες για όσους τις έζησαν. Οι γυναίκες της Πίνδου πιστές στο χρέος γράφουν τη δική τους χρυσή σελίδα δόξας.
Ο ηρωισμός των κοινών θνητών ματαίωσε τον περίπατο που πίστευαν ότι θα κάνουν οι επίδοξοι κατακτητές . Έτσι μεταβλήθηκε σε άτακτη υποχώρηση και ο πόλεμος μεταφέρθηκε στην Αλβανία. Όμως η υπεράνθρωπη προσπάθεια του στρατού μας και ο σκληρός χειμώνας έφεραν μια ανάπαυλα στις επιχειρήσεις.
Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στους Ιταλούς να συνέλθουν, να αναδιοργανωθούν και να εξαπολύσουν τη λεγόμενη εαρινή επίθεσή τους. Η Ελλάδα όμως είχε πια αποκτήσει αυτοπεποίθηση. Η ιαχή «αέρα» που ξαναζωντάνεψε το «Ιτε παίδες Ελλήνων» και το ««Ελευθερία ή θάνατος «έκοβε τα πόδια των Ιταλών και η επίθεση συντρίφτηκε. Τα παιδιά του Ιταλικού λαού συνειδητοποιώντας την καταστροφή στην οποία οδηγούσε την Ιταλία ο Μουσολίνι δεν πολεμούσαν αλλά παραδίδονταν.
Χιλιάδες οι αιχμάλωτοι και η θριαμβευτική πορεία του στρατού μας να συνεχίζεται: Κορυτσά, Άγιοι Σαράντα, Αργυρόκαστρο , οι πόλεις και τα χωριά έπεφταν διαδοχικά , ο τελικός στόχος να πεταχτούν οι Ιταλοί στη θάλασσα, πλησίαζε .
Σε αυτή τη δύσκολη για τον άξονα ώρα ο Χίτλερ επενέβη για να σώσει την κατάσταση. Εισέβαλε στα Βαλκάνια στις 6 του Απρίλη του 41 , προσέβαλε τις ελληνικές δυνάμεις στο Ρούπελ και τη λεγόμενη γραμμή Μεταξά. Ο κόσμος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα την υπεράνθρωπη πάλη του λαού μας ενάντια σε δύο φασιστικές αυτοκρατορίες. Ο στρατός μας κράτησε ηρωικά τη Γερμανική επίθεση. Όμως η στρατιωτική ήττα ήρθε τώρα αναπόφευκτα. Οι Γερμανοί κατόρθωσαν να παρακάμψουν τις αμυντικές μας γραμμές και να μπουν στη Θεσσαλονίκη. Η κυβέρνηση συνθηκολόγησε κι έφυγε για τη Μέση Ανατολή. Το μέτωπο της Αλβανίας κατέρρευσε κι άρχισε η τραγική οπισθοχώρηση.
Η τελευταία μάχη δόθηκε στην Κρήτη όπου οι Κρήτες άοπλοι κι ακέφαλοι έδωσαν τον υπέρ πάντων αγώνα. Έτσι η χώρα μας βρέθηκε κάτω από την Κατοχή. Οι στιγμές ήταν τραγικές. Δυστυχία πείνα χιλιάδες νεκροί χιλιάδες πατριώτες στα αποσπάσματα . Το φρόνημα όμως του λαού μας δεν κάμφθηκε. Ο αγώνας συνεχίστηκε. Οργανώθηκε η εποποιία της ενιαίας και αδιαίρετης Εθνικής μας Αντίστασης που κινητοποίησε το λαό, τον οργάνωσε, του ξανάδωσε την πίστη στη νίκη κι αγωνίστηκε ηρωικά και με συνέπεια κατά των κατακτητών. Μαχητικές διαδηλώσεις στις πόλεις, οργανώσεις για την αντιμετώπιση της πείνας και την φυγάδευση καταδιωκόμενων αγωνιστών και τέλος σκληρός αντάρτικος αγώνας στα βουνά, ήταν οι μορφές πάλης της Εθνικής Αντίστασης. Χιλιάδες έπεσαν σ' αυτόν τον αγώνα, όμως οι κατακτητές δεν πήραν ούτε για μια στιγμή ανάσα. Τα χτυπήματα δίνονταν ως και μέσα στις πόλεις και η απελευθέρωση βρήκε ολόκληρη σχεδόν την ύπαιθρο και πολλές πόλεις έξω από την κυριαρχία του κατακτητή. Μια λεύτερη Ελλάδα δημιουργήθηκε και οργανώθηκε.
Γι αυτό μαζί με τους αγωνιστές του εθνικοαμυντικού μας αγώνα του 40 ? 41 τιμούμε και τους αγωνιστές του απελευθερωτικού μας αγώνα της περιόδου 41-44. Κι ο πόλεμος του 40,το γνωρίζουμε καλά δεν κράτησε μόνο 6 μήνες αλλά 4 ολόκληρα χρόνια και τα θύματα κατά τη διάρκεια της αντίστασης ήταν πολύ περισσότερα από τα θύματα του τακτικού πολέμου των 6 μηνών.
ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ, ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ
Το έπος του '40 έχει να μας πει πολλά όχι μόνο σαν Έλληνες αλλά και σε κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από χρώμα, έθνος, θρησκεία ή φυλή. Η ελληνική αντίσταση στις κατακτητικές διαθέσεις του Μουσολίνι και της χιτλερικής πολεμικής μηχανής, παίρνει οικουμενικές διαστάσεις και αποκτά ένα ευρύτερο νόημα, αφού αποσκοπεί στο να απελευθερώσει και να λυτρώσει το υποδουλωμένο στη βία και στην ανάγκη πνεύμα του ανθρώπου.
Σήμερα που ο άνθρωπος αλλοτριώνεται ολοένα και περισσότερο, σήμερα που στο όνομα κάποιων βάναυσα κακοποιημένων εννοιών ποδοπατείται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, σήμερα που οι αξίες αμφισβητούνται και κλονίζονται και το ατομικό συμφέρον επισκιάζει την κοινή ωφέλεια και δημόσια αρετή το ΟΧΙ των αγωνιστών του 40 αποκτά ένα ιδιαίτερο βάρος. Το μήνυμα του έχει να παίξει τεράστιο εθνικό ρόλο
ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ να μας κάνει πρόθυμους να αντισταθούμε με αποφασιστικότητα σε κάθε είδους απειλές της εδαφικής μας ακεραιότητας,της πνευματικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ να μας κάνει δυνατούς να προασπίζουμε όλες τις αξίες που προάγουν τον άνθρωπο. Να αγωνιζόμαστε για την δικαίωση του αγώνα των προγόνων μας καταδικάζοντας τη βία και την αδικία.
ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ να μας κάνει ικανούς να ποιούμε ήθος αξίες και ιδανικά αντιστεκόμενοι στην ανηθικότητα κάθε μορφής και στη διαστρέβλωση κάθε αξίας.
ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ θέλω να θυμίσω σε όλους: ΕΙΜΑΣΤΕ οι φορείς μιας ιερής παράδοσης και οι κληρονόμοι ενός μοναδικού μεγαλείου. ΝΑ μη ξεχνάμε ότι η μοίρα του τόπου μας είναι ν΄ αντιμετωπίζουμε εχθρούς και να είμαστε πάντα έτοιμοι να φανούμε άξιοι απόγονοι των προγόνων μας της Ιστορίας μας και του δοξασμένου παρελθόντος μας.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
